Δημιουργώντας με τα
Τα Φυτά στην Τέχνη και η Τέχνη στην Χρήση των Φυτών
Τα φυτά διαδραμάτισαν πάντοτε έναν σημαντικότατο ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Πέρα όμως από την περίπου αυτονόητη συμβολή τους στην διατροφή ανθρώπων και ζώων, συνέβαλαν και συμβάλουν και στην παραγωγή πρακτικών όπως και καλλιτεχνικών έργων. Η χρήση τους διαχρονικά στον κήπο και στην αρχιτεκτονική του τοπίου για την παραγωγή αισθητικού και λειτουργικού αποτελέσματος, αποτελούν και το αντικείμενο αυτής της ενότητας του ιστοτόπου. Αλλά όχι μόνο. Με αφορμή, συσχέτιση ή αφετηρία τα φυτά και συνακόλουθα την δημιουργία έργων τέχνης κάθε λογιών και είδους εμπνεόμενων από αυτά, εξετάζεται επίσης εδώ και αυτή η συμβολή τους στο πολιτιστικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι – κάποιες φορές ομολογουμένως ελαστικά και διασταλτικά. Από τους κήπους της κλασικής αρχαιότητας μέχρι τον “Επίμονο κηπουρό”, και από τα έργα του Roberto Burle Marx μέχρι τον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ δεν υπάρχει, κατά βάθος, κανένα φράγμα ή εμπόδιο για τον σχολιασμό, αναφορά και καταγραφή τους. Καταγραφή πρώτη; Pyotr Ilyich Tchaikovsky – «Ο Καρυοθραύστης: Το βάλς των λουλουδιών».
Εάν κάθε φυτό είναι ένα έργο τέχνης κάθε κήπος δεν είναι αναγκαστικά και ένα έργο τέχνης. Όμως μπορεί να γίνει. Και μπορεί να γίνει εάν στον κήπο – μεταξύ άλλων – χρησιμοποιηθούν τα κατάλληλα φυτά, στην σωστή θέση, και με τρόπο ορθό. Σε αυτήν την ενότητα του ιστοτόπου, παρουσιάζονται οι δυνατότητες αξιοποίησης των φυτών και η συμβολή τους στην δημιουργία κήπων, που δεν θα είναι μια απλή – εύστοχη ή άστοχη – παράθεση φυτών, αλλά πραγματικά έργα τέχνης.
Εκεί που η αρχιτεκτονική συμπλέκει και εμπλέκει τον φυτικό κόσμο με τις ανθρώπινες κοινωνίες σε μία σχέση κλίμακας, εκεί αναδύεται, μέσα στα πλαίσια της πόλης, η Τέχνη του Τοπίου. Οι προπάτορές της πολλοί μέσα στην Ιστορία, αλλά η ίδια είναι γέννημα του παραγωγικότατου 19ου αιώνα. Και εάν από τότε μέχρι σήμερα η Αρχιτεκτονική του Τοπίου άλλαξε και εξελίχθηκε, εκείνο το στοιχείο που παρέμεινε θεμελιώδες για την ανάπτυξη αυτής της Τέχνης, δεν είναι άλλο από τα φυτά. Που – ωστόσο – και αυτά με την σειρά τους άλλαξαν και εξελίχθηκαν για να μπορέσουνε να συμβαδίσουνε μαζί της.
Σε αυτήν την υποενότητα του ιστοτόπου, ξετυλίγεται η κοινή περιπέτεια των φυτών και των ανθρώπων, έτσι όπως εκδηλώνεται στην μεγάλη, δύσκολη αλλά μαζί και συναρπαστική Τέχνη του Τοπίου.
Με μικρές έως μεγάλες παρεκβάσεις, σε αυτήν την ενότητα του ιστοτόπου ερευνάται, μελετάται, παρουσιάζεται η συμβολή των φυτών ως πηγή έμπνευσης στην δημιουργία καλλιτεχνικών έργων. Η λογοτεχνία, η ζωγραφική και η γλυπτική, η μουσική, ο χορός και η ποίηση, ο κινηματογράφος αλλά και τα κόμικς, θα κακοποιηθούν δημιουργικά στο μέτρο του δυνατού. Ή όπως έγραψε η Γερτρούδη Στάιν, “A rose is a rose is a rose” αντιδιαστέλλοντας στο βασίλειο των φυτών το βασίλειο των πράσινων αλόγων.
Φρέσκα Άρθρα Κατηγορίας
Στο άρθρο παρέχονται πληροφορίες σχετικά με την απόσταση ασφαλείας από σπίτια & κτίσματα, στην οποία μπορούν να φυτευτούν δέντρα, ώστε ο ενδιαφερόμενος/η να μην βρεθεί αργότερα στην όλως δυσάρεστη θέση να κόψει κάποια εξ αυτών ή ακόμα χειρότερα, να μετακομίσει – τουλάχιστον μέχρι την αποκατάσταση των όποιων ζημιών.
Το άρθρο «Η Άκανθα και ο Καλλίμαχος: Η Επινόηση του Κορινθιακού Ρυθμού», είναι αφιερωμένο στον όχι και τόσο γνωστό Γλύπτη & Αρχιτέκτονα της Κλασικής Εποχής Καλλίμαχο & στα έργα του, ενώ ένα δεύτερο θα αφιερωθεί αποκλειστικά στο φυτό Άκανθα και στην επίδρασή του στην τέχνη.
Με αφορμή τα Γλυπτά Μανιτάρια του Κάρστεν Χέλερ, επιχειρείται η κριτική παρουσίαση επιλεγμένων έργων και εκθέσεων του, ενώ δεν παραλείπεται η παράθεση της προβληματικής πίσω από τα έργα, καθώς και του προβληματισμού που αυτά γεννούν σε σχέση με το κύρος και την θέση τους στην σύγχρονη τέχνη.
Με τους Σειριακούς Κήπους του Πάρκου Αντρέ Σιτροέν, συνεχίζεται το συγκλονιστικό αφιέρωμα της ‘Καλλιέργειας’, σε ετούτον τον χώρο πρασίνου των Παρισίων, ένα αφιέρωμα που – τι να λέμε τώρα – υποχρέωσε θεατές, αναγνώστες αλλά και πιστωτές του παρόντος ιστοτόπου, να κρέμονται από την πένα των αρθρογράφων του.
Ανήκοντας στους λεγόμενους Θεματικούς Κήπους του Πάρκου Αντρέ Σιτροέν, και μολονότι οργανικά συνδεδεμένοι με αυτό, ο Λευκός και ο Μαύρος Κήπος αποτελούν ταυτόχρονα και ιδιάζουσες περιπτώσεις επιμέρους κήπων με εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και από μιαν άποψη, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στην ταινία Η Λεμονιά του Ισραηλινού σκηνοθέτη Εράν Ρικλίς. Μια ταινία που με τον απλούστερο, και για αυτό θαυμαστό τρόπο, κατορθώνει να δείξει πως η παράνοια δεν είναι μόνο μια ψυχοπαθολογική κατάσταση, αλλά μπορεί να είναι και πολιτικό σχέδιο και κυρίαρχη κοινωνική συνθήκη.
Κοινοποίηση
Η χρήση του υλικού, όπου δεν αναφέρονται ή υπονοούνται δικαιώματα τρίτων (όπως π.χ. των φωτογραφιών ή των οπτικοακουστικών αρχείων – με την εξαίρεση βέβαια όσων ανήκουν στην «Καλλιέργεια»), είναι απολύτως ελεύθερη. Η διάδοση του, ενδεχομένως, χρήσιμη.
Συμβουλές αλλά και προτροπές, παρατηρήσεις αλλά και προτάσεις είναι, σε γενικές γραμμές, ευπρόσδεκτες. Το εάν θα γίνουν και αποδεκτές είναι, σε γενικές γραμμές, μιά άλλη ιστορία.
Η επιθυμία του περιηγητή του ιστοτόπου για ενίσχυση των άμισθων συντελεστών του είναι αναφαίρετο δικαίωμα του. Παρέχοντάς του το κουμπί της δωρεάς, τον βοηθούμε να το ασκήσει.